ΤΣΙΓΑΡΑΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ: 2010

Τετάρτη 24 Φεβρουαρίου 2010

Φωτογραφίες ως Δήμαρχος

Φωτογραφικό άλμπουμ ως Δήμαρχος στο Δήμο Καλλιδένδρου.

Στο Δημαρχείο

Διαβάστε περισσότερα »

Δευτέρα 22 Φεβρουαρίου 2010

Τα ποιήματά μου

ΠΟΙΗΜΑΤΑ

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΤΣΙΓΑΡΑΣ

Το Πέρασμα

Δεν ήξερα πως η μνήμη έχει ποτάμια.

Ούτε πως μπορεί να ρέει πίσω, όπως και μπροστά.

Μα να ’μαι… στην όχθη της.

Η Αχερουσία… όχι εκείνη του κάτω κόσμου-

αυτή εδώ, η άλλη. Της μνήμης.

Όποιος περνά, δεν πεθαίνει. Όχι με το σώμα του.

Μα αφήνει πίσω κάτι. Μια φωνή. Ένα πρόσωπο.

Κάτι που αγάπησε και το ξέχασε.

Ή προσποιήθηκε πως το ξέχασε.

Θυμάμαι το σπίτι. Την αυλή με τη συκιά.

Το γέλιο της μάνας μου… να πέφτει σαν ήλιος στα πρωινά.

Και τον πατέρα… που έφυγε χωρίς λέξη.

Ίσως γιατί φοβόταν το ποτάμι περισσότερο κι από το θάνατο.

Ίσως γιατί το είχε ήδη περάσει, δίχως να το καταλάβει.

Η Αχερουσία της μνήμης δεν ζητά νόμισμα στο στόμα.

Ζητά μια παραδοχή.

Ό,τι άφησες πίσω… δεν έσβησε. Είναι εδώ.

Και περιμένει να σε κοιτάξει κατάματα.

Πίστευα πως ξεχνώντας, θα γιατρευτώ.

Μα η λήθη είναι κι αυτή ένα είδος θανάτου.

Κι εγώ είμαι κουρασμένος απ’ το να πεθαίνω λίγο-λίγο κάθε μέρα.

Δεν ζητώ λύτρωση. Ούτε συγχώρεση.

Μονάχα να περάσω.

Να αφήσω πίσω αυτό που ήμουν…

και να συναντήσω, επιτέλους, αυτό που είμαι.

Μνήμη… κράτα μου το χέρι.

Μη με ρίξεις στα σκοτεινά νερά.

Οδήγησε με απέναντι.

Όπου ο χρόνος δεν πληγώνει… μόνο εξηγεί.

Εκεί που λες πως τέλειωσε

Μην πεις ποτέ πως είναι αργά… Κι αν το στόμα σου γεμίσει σιωπή, κι αν τα μάτια σου ξεχάσουν να κοιτάζουν ψηλά. Κι αν οι ώμοι σου βαραίνουν τόσο, που μοιάζεις πια με σκιά ανθρώπου. Μην το πεις.

Γιατί το «αργά» είναι παγίδα. Είναι λέξη που τη βάζει μπροστά η απόγνωση για να σε κρατήσει πίσω. Κι όμως… το ρολόι του κόσμου δεν μετρά μονάχα τα λάθη σου. Μετρά και τις πιθανότητες. Τις μικρές, σιωπηλές ευκαιρίες που στέκονται στη γωνία, περιμένοντας να τις δεις.

Κι αν χαμηλά πολύ έχεις πέσει… εκεί ακριβώς μπορεί να φυτρώσει κάτι. Εκεί, στο έσχατο, γεννιέται η ρίζα. Γιατί το χώμα που σε έπνιξε, είναι το ίδιο που μπορεί να σε θρέψει. Δεν έχει άλλο κάτω. Και μόνο για αυτό - υπάρχει μόνο το πάνω.

Μην πεις λοιπόν πως είναι αργά. Πες πως τώρα αρχίζει. Πες πως κάθε πληγή είναι δίοδος. Πες πως όσο ανασαίνεις, έχεις φωνή. Κι όσο έχεις φωνή, έχεις δρόμο.

Ακόμα κι αν δεν φαίνεται. Ακόμα και αν όλοι σου πουν το αντίθετο.

Ακόμα - κι αν δεν το πιστεύεις ακόμα εσύ.

Το φως στους ανθρώπους

Πρέπει πάντα να αναζητούμε τις καλές πτυχές των ανθρώπων;

Ίσως.

Ίσως γιατί το σκοτάδι το βρίσκουμε εύκολα.

Είναι εκεί, στο βλέμμα που γλιστράει, στον λόγο που πληγώνει, στο βήμα που απομακρύνεται.

Αλλά το φως; Το φως… θέλει κόπο. Θέλει υπομονή.

Και ίσως να ’ναι γι’ αυτό που αξίζει.

Γιατί δεν λάμπει αμέσως. Είναι θαμμένο, σε κουρασμένες ψυχές, σε πληγές που δεν φαίνονται.

Όπως το χρυσάφι, που πρέπει να σκάψεις βαθιά για να το βρεις.

Και ναι, μερικές φορές σκάβεις… και δεν βρίσκεις τίποτα.

Αλλά άλλες… βρίσκεις ένα χαμόγελο. Μια συγνώμη. Μια πράξη αθόρυβης καλοσύνης.

Και τότε ξέρεις… ότι άξιζε.

Δεν λέω να κλείσουμε τα μάτια στο λάθος.

Αλλά να μην τ’ αφήνουμε να ’ναι το μόνο που βλέπουμε.

Ο καθένας είναι ένα παζλ.

Άλλοτε σπασμένο, άλλοτε μισοτελειωμένο.

Μα πάντα υπάρχει ένα κομμάτι που είναι όμορφο.

Ακόμα κι αν δεν το έχει βρει ούτε ο ίδιος.

Ο κόσμος είναι σκληρός.

Αν εμείς πάψουμε να ψάχνουμε το καλό, ποιος θα το κάνει;

Ίσως αυτό να ’ναι το μόνο που μπορούμε να κάνουμε ο ένας για τον άλλον:

Να βλέπουμε αυτό που δεν φαίνεται.

Να αγαπάμε αυτό που είναι ακόμα ατελές.

Γιατί μέσα σε όλα, η καλοσύνη είναι επιλογή.

Όχι αφέλεια. Ούτε τύχη.

Είναι απόφαση.

Και ίσως να ναι η μόνη που αξίζει στ’ αλήθεια να παίρνουμε κάθε μέρα.

«Ο αισιόδοξος αγαπά την ομορφιά του κόσμου.

Ο απαισιόδοξος μισή την ασχήμια του κόσμου.»

«Φως και Σκιά στον ίδιο Ουρανό»

Αισιόδοξος:

Βλέπω το φως να λυγίζει πάνω στο νερό και σκέφτομαι - πως γίνεται η ομορφιά να είναι τόσο απλή, τόσο αθόρυβη, και τόσο απόλυτη. Ένα άνθος που ανοίγει χωρίς να περιμένει να το κοιτάξεις. Ένα παιδί που γελάει δίχως λόγο. Ένα σύννεφο που χορεύει αθόρυβα στον ουρανό.

Αγαπώ τον κόσμο όχι γιατί είναι τέλειος, μα γιατί τολμά να ανθίζει μέσα στο χάος. Γιατί ο ήλιος ανατέλλει ακόμη και σε πόλεις που πνίγονται στο τσιμέντο. Γιατί η μουσική δεν χρειάζεται άδεια για να γεννηθεί.

Κι όσο υπάρχει ένα βλέμμα που λάμπει, ένα δέντρο που ανθίζει παρά τη σκόνη, μια καρδιά που επιμένει να ελπίζει - ο κόσμος αξίζει.

Απαισιόδοξος:

Μα εσύ βλέπεις τα πέταλα, κι εγώ βλέπω τα αγκάθια. Βλέπεις το παιδί που γελάει, εγώ θυμάμαι εκείνα που δεν πρόλαβαν. Εσύ βλέπεις τον ήλιο, εγώ νιώθω το ψύχος που δεν ζεσταίνεται ποτέ.

Ο κόσμος… δεν τον μισώ. Μισώ την υποκρισία του. Την ασχήμια που βάφεται με χρώματα κι ονομάζεται πρόοδος. Μισώ το χαμόγελο που φοράμε σαν μάσκα, ενώ μέσα μας έχουμε πετρώσει.

Η ομορφιά σου είναι εξαίρεση. Η ασχήμια, κανόνας. Και κάθε φορά που ένας ποιητής γράφει για τα αστέρια, χίλιοι άνθρωποι κοιμούνται στο σκοτάδι.

(Κοινή Σκέψη ψιθυριστή):

Ίσως είμαστε το ίδιο πρόσωπο. Ίσως κοιτάμε το ίδιο ουρανό. Μα άλλος βλέπει το φως - κι άλλος τη σκιά που το γεννά.

Κι όμως… χωρίς σκιά, πως θα ξέραμε ποτέ ότι υπάρχει φως;

Bιβλιοπαρουσίαση

Ποιητικής Συλλογής ΔΗΜΗΤΡΗ Α. ΤΣΙΓΑΡΑ: “Εξιδανικεύσεις και Δαιμονοποιήσεις”

Διαβάστε περισσότερα »

Κυριακή 21 Φεβρουαρίου 2010

Τα σκίτσα με τα τρένα

Ένα δείγμα της συλλογής, από τα σκίτσα μου για τα τρένα.

Μνήμες των παιδικών χρόνων στα παιχνίδια μας.
Να μιμούμαστε ρυθμικά το αγκομαχητό της ατμομηχανής
χτυπώντας τις παλάμες μας στα γόνατα και στο στήθος.
Στην αρχή αργά, μετά σιγά σιγά γρήγορα,
accelerando, όπως το τρένο.

Διαβάστε περισσότερα »

Οι ζωγραφιές μου

Παρακάτω παρουσιάζω ένα μικρό δείγμα από τις χιλιάδες ζωγραφιές μου.

Το δείγμα αφορά τοπία από το νομό Τρικάλων.

Τοπίο στην Περδικοράχη

Διαβάστε περισσότερα »

Τα τραγούδια μου

Η ΑΛΙΚΗ ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΤΩΝ ΘΑΥΜΑΤΩΝ

Απόσπασμα από την Μουσικο-θεατρικο-χορευτική καλοκαιρινή εκδήλωση της

ΑΚΑΔΗΜΙΑΣ ΧΟΡΟΥ ΤΕΡΨΙΣ, στο Πνευματικό Κέντρο Τρικάλων, στις 16 Ιουνίου 2018.

«Η Αλίκη στην Χώρα των Θαυμάτων: Η Επιστροφή» (βασισμένο στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Λιούις Κάρολ), αποτελεί ένα από τα αριστουργήματα της παγκόσμιας παιδικής λογοτεχνίας. Περιγράφει με λεπτή φαντασία και παιδικό αυθορμητισμό τις περιπέτειες ενός κοριτσιού, της Αλίκης, η οποία μετά την πτώση της σε μία λαγότρυπα, περιπλανιέται σε ένα φανταστικό κόσμο.

Στη συγκεκριμένη παράσταση παρουσιάστηκε ένα μίγμα πρόζας και βέβαια χορού, μπλεγμένα μεταξύ τους με μοναδικό τρόπο, δημιουργώντας έτσι μία ατμόσφαιρα ονειρική, βγαλμένη από παραμύθι. Ενώ το χορευτικό μέρος περιελάμβανε ρυθμούς Latin, Hip-Hop, Dancehall, Break Dance, Oriental, Salsa, Σύγχρονο και Zumba.

Έλαβαν μέρος οι ηθοποιοί:

Βίκυ Ιακωβάκη, Λίνα Μαργώνη και Ελένη Τέγου

Μελοποίηση: Δημήτρης Τσιγάρας

Ενορχήστρωση-Πιάνο: Νατάσα Παπαστάθη

Φωνή: Κώστας Στάθης

Φλάουτο: Στέλλα Αναστασοπούλου

Τσέλο: Δέσποινα Μητούλα

Η ηχογράφηση έγινε από τον Αποστόλη Γούσιο στο Balanced Studio

Όλο βροχές

Μουσική: Δημήτρης Τσιγάρας

Στίχοι: Ηλίας Κεφάλας

Ερμηνεία: Δημήτρης Τσιγάρας

ΟΛΟ ΒΡΟΧΕΣ

Πότε γεννήθηκα
Πότε ἔγινα παιδὶ
Κι ὅλο νὰ βρέχει μέσα μου
Νὰ βρέχει

Πότε μεγάλωσα
Πότε ἀνδρώθηκα
Κι ὅλο νὰ βρέχει μέσα μου
Νὰ βρέχει

Καὶ πότε γέρασα
Κι ἦρθε στὰ μάτια μου ἀχλὴ
Κι ὅλο νὰ βρέχει μέσα μου
Νὰ βρέχει

Το 1991 από τη φωνογραφική εταιρία «ΗΧΟΓΕΝΝΗΣΗ» ηχογραφήθηκε και κυκλοφόρησε μεγάλος δίσκος βενιλίου με 12 λαϊκά τραγούδια.
Ο τίτλος του δίσκου ήταν «Κοντά μου έλα».
Οι συντελεστές του δίσκου:
-Τη Μουσική και τους στίχους έγραψε ο Δημήτρης Τσιγάρας.
-Τα τραγούδια τραγούδησε ο Κοσμάς Πουλιανίτης
-Την ενορχήστρωση έκανε ο Ανδρέας Τσέγας.
-Μπουζούκι έπαιξε ο Αχιλλέας Τσιακμάκης.
-Φωνητικά, η Γεωργία Σαββουλίδου και η Αγάθη Λίτσα
-Την ηχοληψία είχε ο Παναγιώτης Καλαμπάκας.
-Τη φωτογραφία ο Θεόδωρος Λιούτας.
-Τη μακέτα εξωφύλλου ο Λορέντζο Ντετζιόρτζιο.
-Και την παραγωγή η εταιρεία «ΗΧΟΓΕΝΝΗΣΗ».
Η όλη παραγωγή κυκλοφόρησε και σε κασέτες καθώς και σε βιντεοκλίπ.

Στο εξώφυλλο του Δίσκου προλογίζει ο συνθέτης και στιχουργός με τα εξής:

Διαβάστε περισσότερα »

Τρίτη 16 Φεβρουαρίου 2010

ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΜΟΥ

Η συγγραφική μου δραστηριότητα περιλαμβάνει 33 τίτλους βιβλίων: