Οι λασπωμένοι δρόμοι του χωριού

Οι λασπωμένοι δρόμοι του χωριού είναι εικόνα και αίσθηση βαθιά ριζωμένη στην παραδοσιακή ζωή του τόπου μας. Η ετυμολογία της ονομασίας του χωριού «Βαλτινό», οφείλεται στη μορφολογία του εδάφους, καθότι στην περιοχή, παλαιότερα υπήρχαν τέλματα (βαλτότοποι, βάλτοι). Έτσι, η μορφολογία του εδάφους, μαζί με τις βροχές που έπεφταν ασταμάτητα, ευνοούσαν τη δημιουργία της λάσπης, που κάλυπτε τους δρόμους και δυσκόλευε κάθε βήμα.

Αυτοί οι δρόμοι, με τη γραφικότητά τους και το «άχθος αρούρης», θυμίζουν μία εποχή που δεν είχε παραδώσει την αμεσότητα της φύσης στον εκσυγχρονισμό.

Οι παλιοί κάτοικοι του χωριού είχαν μάθει να ζουν με τη λάσπη. Ο ήχος των παπουτσιών, που «βούλιαζαν» στην υγρή γη, έσπαγε τη σιωπή του τοπίου, ενώ οι λασπωμένες λακκούβες γίνονταν εμπόδιο και ταλαιπωρία για τους περαστικούς.

Σήμερα αντικρίζουμε αυτές τις εικόνες με ένα είδος απογοήτευσης και αμηχανίας. Όμως οι λασπωμένοι δρόμοι ήταν κάτι περισσότερο από απλές διαδρομές. Ήταν σύμβολα της καθημερινότητας του χωριού, της σκληρής εργασίας, της σχέσης των ανθρώπων με τη γη και του σεβασμού προς το φυσικό περιβάλλον.

Μα κάποτε θα ’ρθει η ώρα, μέσα από το βούρκο και τη λάσπη να φανεί μια ελπίδα φωτός, που θα λάμψει στον ουρανό και θα φωτίσει! Και θα ’ρθει αυτή η ώρα να τραγουδήσουμε όλοι μαζί το φως.

«Όποιος σέρνει τα πόδια του στη λάσπη και τα μάτια του στα άστρα· αυτός είναι ο μόνος ήρωας, αυτός είναι ο μόνος ζωντανός».  

Η καρυδιά του παππού

 

Η καρυδιά, στο κτήμα της «Ευτέρπης», ήταν το πρώτο δέντρο που φύτεψε ο παππούς, ο Σκρέκας, όταν έγινε σούμπασης στο τσιφλίκι του μεγαλοκτηματία Σιμή. Επιστατούσε στο τσιφλίκι και ήταν ο φύλακας του δάσους, του Λόγκου και της Παναγίας. Ήταν ακόμα νέος τότε, γεμάτος ελπίδες και όνειρα για το μέλλον.

Θυμάμαι, έλεγε η γιαγιά μου, (η θυγατέρα του), πως κρατούσε το μικρό δεντράκι με τα χέρια του σαν κάτι πολύτιμο, με την προσμονή να δει τη στιγμή που θα μεγαλώσει και θα αρχίσει να προσφέρει τους καρπούς του.

Το φύτεψε στο κέντρο του κτήματος και το δέντρο μεγάλωνε αργά αλλά σταθερά, ρίζωσε βαθιά στο χώμα κι έγινε ένα πανύψηλο δέντρο στο κέντρο του χωριού. Τα φύλλα του κατά τη διάρκεια του φθινοπώρου έπαιρναν υπέροχες χρυσές και καφέ αποχρώσεις, καλύπτοντας το χώμα με ένα πυκνό χαλί από φύλλα. Κάθε χρόνο, τα καρύδια του παππού γίνονταν πηγή χαράς και περηφάνιας. Τα μάζευε και τα αποθήκευε, τα μοίραζε στους γείτονες, στους συγγενείς, και στους φίλους.

Η καρυδιά αυτή είχε πάντα μια ιδιαίτερη και ξεχωριστή παρουσία μέσα στο κτήμα. Δεν ήταν μόνο το δέντρο που έδινε τους καρπούς, αλλά και η ίδια η παρουσία του, που συμβόλιζε τη σταθερότητα, τη λεβεντιά, την μπέσα και την υπομονή του παππού.

Το κτήμα της Ευτέρπης, παλαιότερα, εμείς τα παιδιά το είχαμε μετατρέψει σε παιδότοπο. Ήταν το καταφύγιό μας, καθώς η αλάνα και η βλάστησή του, αποτελούσαν τον ιδανικό τόπο για κάθε λογής παιχνίδι. Εκεί συγκεντρωνόμαστε τα παιδιά και παίζαμε από το πρωί μέχρι το βράδυ, και βέβαια «ρημάζαμε» τα καρύδια, παρά τις προτροπές του παππού, να τρώμε μόνο όσα είναι πεσμένα κάτω.

Καθώς μεγάλωνε το δέντρο, μεγαλώναμε κι εμείς τα παιδιά γύρω του, και ο παππούς καθόταν κάτω από τη σκιά του και μας έλεγε ιστορίες από τα παλιά, για τη ζωή του, για το χωριό, και για όλα όσα είχε περάσει.

Ο παππούς πια δεν είναι εδώ, αλλά η καρυδιά συνέχισε να είναι εκεί για πολλά χρόνια, να στέκεται σαν φρουρός του χωριού, να θυμίζει τις εποχές που πέρασαν, τις όμορφες στιγμές και την αγάπη των κατοίκων για την γη που έθρεψε τη ζωή τους.

Κάθε φορά που περνάω και κοιτάζω αυτό το κτήμα, στο Βαλτινό, αισθάνομαι την μυρωδιά της καρυδιάς και νοιώθω την παρουσία του παππού, με το τσιμπούκι του και τα μακριά γένια του, και μού ’ρχονται στο νου τα λόγια του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη: «Τι έχεις, καρυδιά μου, και παραπονιέσαι; Μη σε πετροβολούνε τα παιδιά; Είναι γιατί έχεις τα καρύδια...»

 

Με την Αργώ

  «Το τραγούδι, είναι έργο συμπυκνωμένο σε δύο-τρεις φράσεις μουσικές και με μιά απόλυτη αξία των λεπτομερειών που το συνθέτουν. Απαραίτητη προϋπόθεση φυσικά αποτελούν οι στίχοι πάνω στους οποίους θα χτιστεί το τραγούδι και που οφείλουν να περιέχουν με σαφήνεια την ποιητική ιδέα, αυτήν που δημιουργεί την ανάγκη του τραγουδιού. Η ποιητική αυτή ιδέα πρέπει να αποκαλύπτεται με την πρώτη μελωδική φράση του τραγουδιού, ή με την βασική, ενώ ο ρυθμός της συνοδείας οφείλει να ζωγραφίζει το κλίμα, την ατμόσφαιρα του τραγουδιού…»

Με αυτή την συνταγή του Μάνου Χατζιδάκι, εμείς, μια παρέα φίλων, ο Δημήτρης Τσιγάρας, ο Χρήστος Γκίμτσας, ο Παναγιώτης Ζαχαρόπουλος και ο Ορέστης Κρικώνης, επιχειρήσαμε να δημιουργήσουμε ένα τραγούδι και ξανοιχτήκαμε «Με την Αργώ», σε μαγικές μουσικές θάλασσες.

Εκεί ανακαλύψαμε υπέροχους προορισμούς, πρωτόγνωρες διαδρομές, Συμπληγάδες, Σειρήνες και πολλές ιστορίες, μία εκ των οποίων σας διηγούμαστε με αυτό το τραγούδι.

Με την Αργώ

Μουσική: Δημήτρης Τσιγάρας

Στίχοι: Χρήστος Γκίμτσας

Ερμηνεία: Παναγιώτης Ζαχαρόπουλος

Βιολί: Ορέστης Κρικώνης

Επεξεργασία – Melodyne: Θωμάς Σιώμος

Ηχογράφηση: Στέλιος Καραγιώργος (στο στούντιο του «Μουσείου Τσιτσάνη»)

Μίξη: balanced studio Αποστόλης Γούσιος.

Η λάμπα πετρελαίου με το λαμπόγυαλο

Τότε που δεν υπήρχε ηλεκτρικό ρεύμα στα χωριά μας, ο φωτισμός των σπιτιών γινόταν με λάμπες πετρελαίου, αυτές με το φυτίλι και το λαμπόγυαλο.

Η λάμπα πετρελαίου ήταν συνήθως αναρτημένη στον τοίχο του δωματίου, στηριγμένη σε καρφί, από την μεταλλική λαβή της. Αποτελούνταν από μια κυλινδρική γυάλινη βάση - δοχείο όπου περιείχε πετρέλαιο. Στην κορυφή της βάσης ήταν προσαρμοσμένος ένας μεταλλικός μηχανισμός διαχείρισης του φυτιλιού, ενώ πάνω στον ίδιο αυτόν μηχανισμό στηρίζονταν και το λαμπόγυαλο. Η μία άκρη του φυτιλιού ξεκινούσε από το στόμιο του μηχανισμού διαχείρισής του και η άλλη κατέληγε βυθισμένη στο πετρέλαιο της βάσης. Η ρύθμιση (αυξομείωση της έντασης) του φωτός, γινόταν με το χειρισμό μιας ροδέλας με την οποία μετακινούνταν το φυτίλι, πάνω – κάτω.

Η λάμπα λειτουργούσε συνήθως με κατεβασμένο το φυτίλι και τη φλόγα χαμηλωμένη για να μην καίει πολύ πετρέλαιο, αλλά και διότι υπήρχε ο κίνδυνος με την αύξηση της φλόγας να σπάσει το λαμπόγυαλο από την υψηλή θερμοκρασία.

Η λάμπα αυτή, αν και δεν εξασφάλιζε επαρκή φωτισμό στο εσωτερικό του σπιτιού, κατείχε ωστόσο εξέχουσα θέση στον παραδοσιακό υλικό και πνευματικό βίο του τόπου.

Στο ασθενικό φως της λάμπας, ειπώθηκαν χιλιάδες ιστορίες και πάμπολλα παραμύθια στα παιδιά! Συντροφιά μ’ αυτήν την λάμπα γίνονταν τ’ ατέλειωτα νυχτέρια! 

Στο φως της κεντήθηκαν, πλέχτηκαν, γνέθηκαν και δημιουργήθηκαν οι προίκες των κοριτσιών! 

Κάτω από το λιγοστό φως της έγραψαν, διάβαζαν, μελέτησαν και μορφώθηκαν γενεές επί γενεών!

Πόσες φορές κάτω από το φτωχό φως της λάμπας πετρελαίου δεν γεννήθηκαν σκέψεις, που φώτισαν σαν ήλιοι, και πόσες φορές κάτω από το πλούσιο φως ενός ήλιου δεν γεννήθηκαν σκέψεις που φώτισαν σαν το φτωχό φως της λάμπας!

Πόσα όνειρα, και προσδοκίες δεν σμιλεύτηκαν στο τρεμουλιαστό φως της λάμπας, και πόσες ματαιώσεις δεν αναπλαισιώθηκαν διατηρώντας την ελπίδα!

Κάθε ικμάδα της συνείδησης σκιαμαχούσε στην απέραντη, αχανή κι ανεξερεύνητη νυχτερινή επικράτεια!

Κι εμείς τα παιδιά τότε, ως ηττημένοι νικητές, πέφταμε πρώτα για ύπνο κι ώσπου να πέσουν κι οι μεγάλοι, τα μάτια μας κυνηγούσαν τις σκιές που γένναγε το φως της λάμπας πάνω στους τοίχους και στο ταβάνι... Και με την αίσθηση της μυρωδιάς του πετρελαίου... γέρναμε στην αγκαλιά του Μορφέα και μας έπαιρνε γλυκά- γλυκά ο ύπνος, μέχρι να μας εύρη το γλυκοχάραμα του ήλιου. 

Η ένδυση. Ανάγνωση σε παλιές φωτογραφίες

Οι παλιές ασπρόμαυρες φωτογραφίες αποτελούν σπουδαία ιστορικά τεκμήρια που άλλοτε συμπληρώνουν προφορικές μαρτυρίες, άλλοτε αποτελούν πηγή ανακάλυψης και άλλοτε απλά προκαλούν συγκίνηση. Η αξία λοιπόν της παλιάς φωτογραφίας απέναντι στη λήθη είναι ανεκτίμητη.

Εστιάζοντας σε δυο παλιές φωτογραφίες του τόπου μας, με χρονολογική διαφορά μιας τετραετίας μπορούμε να κάνουμε μια ενδιαφέρουσα ανάγνωση.

Οι φωτογραφίες είναι τραβηγμένες στη σκοτεινή εποχή του τόπου μας, το 1954 η μία και το1958 η άλλη. Ήταν η εποχή που ο Εμφύλιος, η φτώχεια και οι δύσκολες συνθήκες ζωής στην ύπαιθρο είχαν εξαντλήσει όλο το απόθεμα της υπομονής, της καρτερικότητας και της ικμάδας των ανθρώπων.

Αυτή την εποχή, οι Έλληνες στις επαρχιακές πόλεις και τα χωριά, μοιάζουν να ζουν σε άλλον αιώνα με σχεδόν πρωτόγονες συνθήκες. Ο κόσμος κυνηγά το καινούργιο θέλοντας να αφήσει πίσω του κάθε τι, που θύμιζε τον πόλεμο και τον σπαραγμό που προηγήθηκε.

Στην πρώτη φωτογραφία το ζευγάρι του Βαλτινού, ο Στέργιος και η Στυλιανή, απαθανατίζονται λίγο μετά την τέλεση του γάμου τους, ενώ στη δεύτερη, η σκηνογραφία μαρτυρεί το αβγάτισμα της οικογένειας, με την απόκτηση του γιού τους, Σωτήρη.

Χαρακτηριστικά στοιχεία της εμφάνισης η ένδυση της εποχής. Οι ελληνικές παραδοσιακές ενδυμασίες, όπως και κάθε άλλη μορφή ενδυμασίας του παρελθόντος, αποτελούν ένα σημαντικό στοιχείο της πολιτισμικής κληρονομιάς.

Από την ένδυση, την υπόδηση, το κόσμημα, το κέντημα και άλλα αξεσουάρ, αποκαλύπτεται η οργάνωση και ο πολιτισμός ενός ολόκληρου λαού.

Η φορεσιά καθ’ αυτή κάθε τόπου εκπέμπει το μήνυμα με τα χαρακτηριστικά του τόπου: εάν αυτός που την φοράει είναι πεδινός, ορεινός, εάν είναι κτηνοτρόφος, γεωργός, έμπορας, πλούσιος ή φτωχός.

Οι γυναίκες από την ένδυση εκπέμπουν το μήνυμα: εάν είναι ελεύθερες, αρραβωνιασμένες, παντρεμένες, χήρες, πλούσιες ή φτωχές, ακόμη από ποια περιοχή και ποιο χωριό κατάγονται και ποια η θέση τους στην τοπική κοινωνία.

Πέρα από την καλλιτεχνική και λαογραφική της αξία, η ένδυση συγχρόνως φανερώνει πολλά για την ιστορία, την κοινωνία και τον πολιτισμό της εποχής.

Γι’ αυτό η λέξη «ένδυση» στα αρχαία ελληνικά είναι συνώνυμη της λέξης «κατάδυσις», γιατί δύει (βουτάει,) διεισδύει στα ενδότερα της ψυχής και του χαρακτήρα αυτού που τη φοράει και του τόπου που κατοικεί.

«Η Μέτζινα» 

Τέτοια δύστροπη και τσιγκούνα γυναίκα σαν την Λενιώ τη Μέτζινα δεν υπήρχε στο χωριό. Μ’ όλο τον κόσμο τα ’βαζε. Ακόμη και με μας τα μικρά παιδιά, που παίζαμε στην αλάνα πίσω από το σπίτι της. Μας πέταγε από την κουζίνα της βρομόνερα κι όταν εμείς τη φωνάζαμε, «Ε! Μέτζινα, σιγά με τα βρομόνερά σου, μας έκανες χάλια», που το ’βρισκε τέτοιο κουράγιο, γριά γυναίκα και μας κυνηγούσε με τη βέργα, μέχρι πέρα στην εκκλησία.

Δεν άφηνε άνθρωπο για άνθρωπο που να μην πει για αυτόν κακιά κουβέντα. Ακόμη και στην εκκλησία που πήγαινε, πήγαινε για να ’χει ύστερα να λέει για τον έναν και για τον άλλον. Μονάχα ο Σιώκας της την έφερε μια φορά για τα καλά. Μια Κυριακή, δηλαδή, την ώρα που απολούσε η εκκλησία, την πλησίασε για να την πειράξει και της είπε:

-Μπράβο χουβαρνταλίκι Λενιώ, σήμερα είδα έριξες εικοσάρικο στο παγκάρι!

ο Σιώκας, που ήταν «μάρκα μ’ έκαψες», ήξερε την τσιγκουνιά της Μέτζινας, πάνω από δεκάρα δεν έριχνε ποτέ στο παγκάρι, αλλά έκανε τον κουτό και συνέχισε το παραμύθι.

-Αλλά τι το θες, πάει τσάμπα…, χαράμι το τάμα… Της είπε δηλαδή, δήθεν, πως όταν ο επίτροπος είδε το εικοσάρικο της Μέτζινας στο παγκάρι, το παραμέρισε και το έβαλε στην τσέπη του.

-Ακούς εκεί, τον κερατά να το τσεπώσει; είπε ο Σιώκας απορώντας τάχα, με σοβαροφανές ύφος.

Το ’πιασε κατευθείαν το υπονοούμενο η Μέτζινα κι έμεινε σύξυλη. Να πάθει αυτή τέτοιο χνέρι…; Άλλο που δεν ήθελε... και σα να πίστεψε προς στιγμήν, ότι η ίδια είχε ρίξει εικοσάρικο στο παγκάρι, μια κι δυο, πάει κατευθείαν στο επιτροπικό και άρχισε να φωνάζει τον επίτροπο.

-Δως μου  το εικοσάρικο πίσω βρε κλέφτη, δεν ντρέπεσαι να κάνεις τέτοια μασκαριλίκια στην εκκλησία... Ο άνθρωπος τα ’χασε και της λέει:

-Ποιο εικοσάρικο χριστιανή μου, τι μου λες τώρα;

Η Μέτζινα που είχε αναψοκοκκινίσει κινήθηκε επιθετικά προς τον επίτροπο φωνάζοντάς του:

-Δως μου πίσω το εικοσάρικο τώρα, μη σου ξεριζώσω τα μαλλιά τρίχα, τρίχα…

Είδανε και πάθαινε, ο παπάς και οι άλλοι επίτροποι, να τον γλιτώσουν από τα χέρια της, τον φουκαρά τον επίτροπο, καθώς τον είχε αρπάξει από τον γιακά και ήταν κολλημένη επάνω του σαν βδέλα, έτοιμη να τον κατασπαράξει.

Είπαν αμάν ζαμάν μέχρι να τον βγάλουν απ’ τα χέρια της και μέχρι να λύσουν την παρεξήγηση…

 Η ανυπεράσπιστη Σταμούλω  - Διήγημα 

Μία καλοκαιριάτικη νύχτα, Αύγουστος μήνας ήταν, λίγο πριν τα μεσάνυχτα, κι οι κάτοικοι του Βαλτινού αποσταμένοι από τις δουλειές τους είχαν πλαγιάσει νωρίς όξω στις ρούγες τους, για να ξαποστάσουν, ώστε το πρωί με την αυγούλα να βρίσκονται στα χωράφια τους. Το φεγγάρι, που τους φώτιζε γλυκά κι απαλά με τις αργυρόξανθες ακτίνες του, τώρα είχε γείρει πια πίσω από τις βουνοκορφές του Κόζιακα.

Ξάφνου ακούστηκε να χτυπάει η καμπάνα του χωριού ασταμάτητα, νταν, νταν, νταν! Ο ήχος της, που έβγαινε από το μπρούτζινο και θεόρατο στόμα της, απλώνονταν ανατριχιαστικά στη νεκρική σιγαλιά της νύχτας κι έφτανε ως πέρα στα άλλα καμποχώρια.

Σε λίγο σταμάτησε η καμπάνα κι ακούστηκε μία δυνατή φωνή που ’λεγε και ξανάλεγε:

- Xωριανοί – Ε, χωριανοί… φωτιά στο σπίτι της Σταμούλως!

Οι άνθρωποι που βρισκόταν στον πρώτο τους ύπνο ξύπνησαν, άρχισαν ν' αναδεύονται, να τρίβουν τα μάτια τους και ν’ αφουγκράζονται τα λόγια του βραδινού ντελάλη.

Αλαφιασμένοι τώρα πετάχτηκαν επάνω κι έτρεξαν προς το σπίτι της Σταμούλως.

Οι δρόμοι γέμισαν από άντρες, γυναίκες και παιδιά. Τα σκυλιά αναστατώθηκαν κι εκείνα, με τις φωνές, τα χτυπήματα και τον θόρυβο των ανθρώπων. Γαυγίσματα από δω, γαυγίσματα από ’κει, ουρλιάσματα από δεξιά, ξεφωνητά απ’ αριστερά... Σε λίγα λεπτά της ώρας οι χωριανοί βρέθηκαν κιόλας στον τόπο της φωτιάς.

Τι να ιδούν; Το σπίτι της Σταμούλως ήταν παραδομένο στους καπνούς και στις φλόγες! Αλλά κι αυτή, με καμένα χέρια, πόδια και πρόσωπο και σε κατάσταση λιποθυμίας, ξαπλωμένη στη ρούγα της, ενώ οι χωριανοί μάταια προσπαθούσαν να περισώσουν κάτι από το νοικοκυριό της.

Εκδόθηκε το νέο μου βιβλίο με τίτλο: «Μνημεία - Ηρώα πεσόντων του νομού Τρικάλων»

 

Πρόκειται για ένα πολυσέλιδο Βιβλίο - Λεύκωμα, 592 σελίδων, που μπορεί κανείς να το διαβάσει και στο διαδίκτυο.

Ένα μνημειώδες έργο έρευνας, καταγραφής και μελέτης όλων των γλυπτών μνημείων ηρώων πεσόντων του νομού Τρικάλων ολοκληρώθηκε και δίνεται στη δημοσιότητα μέσω αυτόνομης ιστοσελίδας και τριών τόμων βιβλίων.

Για να επισκεφτείτε τα βιβλία πατήστε 

Τόμος Α΄ εδώ  

Τόμος Β΄ εδώ 

Τόμος Γ΄ εδώ 

Πρόκειται για το σύνολο των γλυπτών μνημείων της εδαφικής περιφέρειας του νομού Τρικάλων, από μικρούς οικισμούς, κοινότητες, πόλεις, συνοικίες και πρωτεύουσες, όλων των Περιφερειακών Ενοτήτων των τεσσάρων δήμων (Τρικκαίων, Μετεώρων, Πύλης και Φαρκαδώνας).

Στην μελέτη παρουσιάζεται φωτογραφικό υλικό για κάθε μνημείο, γίνεται λεπτομερής περιγραφή και αναφορά για την τοποθεσία που βρίσκεται, για τον φορέα και τη χρονολογία ανέγερσης, για τους γλύπτες και καλλιτέχνες που φιλοτέχνησαν τα έργα, για τα υλικά και τον τρόπο δόμησης και παράλληλα γίνεται περιγραφική αναφορά στους ποικίλους συμβολισμούς και τα νοήματα που αποδίδονται στα γλυπτά έργα.

Με την ελπίδα να έχει εμφιλοχωρήσει στις σελίδες της ιστοσελίδας και του βιβλίου το ουσιώδες και η α-λήθεια της μνήμης, που νικάει τον θάνατο, εύχομαι το έργο αυτό να προκαλέσει έμπνευση και δημιουργικό ενδιαφέρον για τις νεότερες γενιές.

Ευχαριστώ θερμά τον κ. Στέργιο Κουτή, Διοικητικό Υπάλληλο της Οικονομικής Εφορίας Τρικάλων, για την σημαντική βοήθειά του, στην καταγραφή των μνημείων κατά τις επιτόπου επισκέψεις μας στα χωριά των Τρικάλων.

Δημήτρης Τσιγάρας

Τα Μνημεία - Ηρώα πεσόντων του νομού Τρικάλων σε ιστοσελίδα

 

Το έργο έρευνας, καταγραφής και μελέτης όλων των γλυπτών μνημείων ηρώων πεσόντων του νομού Τρικάλων δίνεται στη δημοσιότητα μέσω αυτόνομης ιστοσελίδας.

Πρόκειται για το σύνολο των γλυπτών μνημείων της εδαφικής περιφέρειας του νομού Τρικάλων, από μικρούς οικισμούς, κοινότητες, πόλεις, συνοικίες και πρωτεύουσες, όλων των Περιφερειακών Ενοτήτων των τεσσάρων δήμων (Τρικκαίων, Μετεώρων, Πύλης και Φαρκαδώνας).

Στην μελέτη παρουσιάζεται φωτογραφικό υλικό για κάθε μνημείο, γίνεται λεπτομερής περιγραφή και αναφορά για την τοποθεσία που βρίσκεται, για τον φορέα και τη χρονολογία ανέγερσης, για τους γλύπτες και καλλιτέχνες που φιλοτέχνησαν τα έργα, για τα υλικά και τον τρόπο δόμησης και παράλληλα γίνεται περιγραφική αναφορά στους ποικίλους συμβολισμούς και τα νοήματα που αποδίδονται στα γλυπτά έργα.

Για να επισκεφτείτε την ιστοσελίδα πατήστε εδώ

ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΜΟΥ

 

Η ανάρτηση αυτή, αποτελεί έναν συνοπτικό οδηγό παρουσίασης των εκδοθέντων βιβλίων μου.

Συγκεκριμένα η συγγραφική μου δραστηριότητα περιλαμβάνει 36 τίτλους βιβλίων, τα οποία διατίθενται ελεύθερα στο διαδίκτυο για περιήγηση ή διάβασμα.

1)      Τηλεφωνικός Κατάλογος και Εμπορικός Οδηγός (Δήμου Καλλιδένδρου), έκδοση 2002

Για να περιηγηθείτε και να διαβάσετε το βιβλίο πατήστε εδώ

2)      «ΜΥΘΟΠΛΑΣΙΕΣ» έκδοση 2002

Για να περιηγηθείτε και να διαβάσετε το βιβλίο πατήστε εδώ.

 

3)      «Τα Γενεαλογικά Δένδρα του Βαλτινού» (1850 ­ 2005) έκδοση 2007

Δεν υπάρχει σε ψηφιακή έκδοση

 

4)      «Βιωματικές παρενθέσεις στο Δήμο Καλλιδένδρου» (1998 – 2006) έκδοση 2007

Δεν υπάρχει σε ψηφιακή έκδοση

 

5)      «Ο ΘΡΥΛΙΚΟΣ ΣΑΚΑΦΛΙΑΣ», έκδοση 2008

Για να περιηγηθείτε και να διαβάσετε το βιβλίο πατήστε εδώ.

 

6)      «ΤΡΙΚΑΛΑ ...τότε και τώρα...», ΛΕΥΚΩΜΑ έκδοση 2008

Για να περιηγηθείτε και να διαβάσετε το βιβλίο πατήστε εδώ.

 

7)      «ΕΙΚΟΝΕΣ ΣΙΔΗΡΟΔΡΟΜΟΥ» ΛΕΥΚΩΜΑ

Για να περιηγηθείτε και να διαβάσετε το βιβλίο πατήστε εδώ.

 

8)      «Τα Μετέωρα… με μια άλλη ματιά…» ΛΕΥΚΩΜΑ

Για να περιηγηθείτε και να διαβάσετε το βιβλίο πατήστε εδώ.

 

     9)      «Τα Μετέωρα… με μια άλλη ματιά…» ΛΕΥΚΩΜΑ Β΄ έκδοση

Για να περιηγηθείτε και να διαβάσετε το βιβλίο πατήστε εδώ.

 

10)       «Εξιδανικεύσεις & Δαιμονοποιήσεις» Ποιητική Συλλογή

Για να περιηγηθείτε και να διαβάσετε το βιβλίο πατήστε εδώ.

 

11)  «Βιβλίο τεθνεώτων Βαλτινού»  (Κάνοντας οίστρο της ζωής τον φόβο του θανάτου) 

Για να περιηγηθείτε και να διαβάσετε το βιβλίο πατήστε εδώ.

 

12)   «Το πρώτο της ζωής μου ταξίδι»

Για να περιηγηθείτε και να διαβάσετε το βιβλίο πατήστε εδώ.

 

13)   «Ο Μικρός βοσκός στο Δάσος της Παναγίας»

Για να περιηγηθείτε και να διαβάσετε το βιβλίο πατήστε εδώ.

 

14)   «Η Παναγία του Βαλτινού» (τοπιολαογραφικά σύμμεικτα)

Για να περιηγηθείτε και να διαβάσετε το βιβλίο πατήστε εδώ.

 

15)   «Λαογραφική συλλογή δημοτικών τραγουδιών Βαλτινού & Κάτω Ελάτης του διδασκάλου Δημητρίου Μπούγα»

Για να περιηγηθείτε και να διαβάσετε το βιβλίο πατήστε εδώ.

 

16)  «Η ιστορία του Αθλητικού Ομίλου Βαλτινού Τρικάλων».

Για να περιηγηθείτε και να διαβάσετε το βιβλίο πατήστε εδώ.

 

17)  «Μουσικά όργανα και οργανοπαίχτες» ΛΕΥΚΩΜΑ

Για να περιηγηθείτε και να διαβάσετε το βιβλίο πατήστε εδώ.

 

18)   «Προσωπογραφίες» ΛΕΥΚΩΜΑ

Δεν υπάρχει σε ψηφιακή έκδοση

 

19)  «Ο ναός Αγίου Αθανασίου Βαλτινού»

Για να περιηγηθείτε και να διαβάσετε το βιβλίο πατήστε εδώ.

 

20)  «Η κοινότητα Βαλτινού»

Για να περιηγηθείτε και να διαβάσετε το βιβλίο πατήστε εδώ.

 

21)  «Η στρατιωτική θητεία» (Φαντάροι του Βαλτινού) ΛΕΥΚΩΜΑ

Για να περιηγηθείτε και να διαβάσετε το βιβλίο πατήστε εδώ.

 

22)  «Στοχασμοί εξ αφορμής εικόνων»

Για να περιηγηθείτε και να διαβάσετε το βιβλίο πατήστε εδώ.

 

23)  «Παλιά πορτρέτα ζευγαριών του Βαλτινού»

Για να περιηγηθείτε και να διαβάσετε το βιβλίο πατήστε εδώ.

 

24)   «Ο Γάμος στο Βαλτινό» Α΄ τόμος ΛΕΥΚΩΜΑ

Για να περιηγηθείτε και να διαβάσετε το βιβλίο πατήστε εδώ.

 

25)   «Ο Γάμος στο Βαλτινό» Β΄ τόμος «Νύφες και Γαμπροί» ΛΕΥΚΩΜΑ

Για να περιηγηθείτε και να διαβάσετε το βιβλίο πατήστε εδώ.

 

26)   «ΣΥΛΛΟΓΕΣ ΣΚΙΤΣΩΝ» ΛΕΥΚΩΜΑ

Για να περιηγηθείτε και να διαβάσετε το βιβλίο πατήστε εδώ.

 

27)  «Τα γενεαλογικά δέντρα του Βαλτινού». Β΄ έκδοση

Για να περιηγηθείτε και να διαβάσετε το βιβλίο πατήστε εδώ.

 

28)  «Περιστεριώνες στα καραγκούνικα χωριά των Τρικάλων και Καρδίτσης»

Για να περιηγηθείτε και να διαβάσετε το βιβλίο πατήστε εδώ.

 

29)  «Μύθια, Αλήθεια, Παραμύθια, Διηγήσεις, Αφηγήσεις, Ιστορίες  του Βαλτινού».

Για να περιηγηθείτε και να διαβάσετε το βιβλίο πατήστε εδώ.

 

30)  «Το Δημοτικό Σχολείο Βαλτινού»

Για να περιηγηθείτε και να διαβάσετε το βιβλίο πατήστε εδώ.

 

31)  «ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ και Σύμμεικτα του Λόγου» (Προλογίσεις -Κριτικές - Εισηγήσεις - ομιλίες) του Δημήτρη Αντ. Τσιγάρα

Για να περιηγηθείτε και να διαβάσετε το βιβλίο πατήστε εδώ.

 32) «Οι παραδοσιακοί οργανοπαίχτες του Βαλτινού»

Για να περιηγηθείτε και να διαβάσετε το βιβλίο πατήστε εδώ..

33) Η έντυπη εφημερίδα του Βαλτινού

Για να περιηγηθείτε και να διαβάσετε το βιβλίο πατήστε εδώ.

 34) Μνημεία - Ηρώα πεσόντων του νομού Τρικάλων Α΄ τόμος

Για να περιηγηθείτε και να διαβάσετε το βιβλίο πατήστε εδώ

35) Μνημεία - Ηρώα πεσόντων του νομού Τρικάλων Β΄ τόμος

Για να περιηγηθείτε και να διαβάσετε το βιβλίο πατήστε εδώ

36) Μνημεία - Ηρώα πεσόντων του νομού Τρικάλων Γ΄ τόμος

Για να περιηγηθείτε και να διαβάσετε το βιβλίο πατήστε εδώ

Εκδόθηκε το νέο μου βιβλίο με τίτλο « Η στρατιωτική θητεία (Φαντάροι του Βαλτινού).

 

 Πρόκειται για ένα πολυσέλιδο Λεύκωμα, 408 σελίδων, που μπορεί κανείς να το διαβάσει και στο διαδίκτυο.

Για αρκετά χρόνια συνέλεγα διάφορα στοιχεία και παλιές φωτογραφίες του γενέθλιου τόπου μου, το Βαλτινό, που αφορούσαν σε όλες τις πτυχές του βίου των κατοίκων.

Έτσι συγκροτήθηκε ένα αξιόλογο, σε όγκο και εύρος, αρχείο, πολύτιμο για την κατανόηση και τη μελέτη της ιστορίας και του πολιτισμού του τόπου μας.

Θέλοντας να αξιοποιήσω τον σημαντικό αυτόν πλούτο πληροφοριών, γνώσεων, εμπειριών και ιστορικών κειμηλίων, προσπάθησα να κατατάξω, να συνθέσω και να αποδώσω, τη μορφή αυτού του υλικού, σε μια οργανωμένη βάση δεδομένων, με θεματικές ενότητες. Μία από τις θεματικές ενότητες είναι και η δημιουργία της παρούσας έκδοσης, αυτού του λευκώματος και αφορά στη στρατιωτική θητεία των κατοίκων του Βαλτινού.

Για να περιηγηθείτε και να διαβάσετε το βιβλίο πατήστε εδώ

Κριτική βιβλίου του Δημήτρη Τσιγάρα στην ποιητική συλλογή: «Σύναξη (σε μουσικές και ρίμες)», του Γιώργου Ευθ. Λούκα

Ο Γιώργος Λούκας με την έκδοση της δεύτερης ποιητικής συλλογής του, που φέρει τον τίτλο «Σύναξη σε μουσικές και ρίμες», επιβεβαιώνει ότι βρίσκεται σταθερά σε καλό δρόμο καθώς η ποίησή του έρχεται να μας θυμίσει τη χαμένη μας αθωότητα, τη χαμένη μας χαρά, το ξεχασμένο παιδικό τραγούδι.

Είχε προηγηθεί η έκδοση της πρώτης ποιητικής συλλογής του, με τίτλο «Σπουδές σε μέτρα και ομοιοκαταληξίες», που κυκλοφόρησε το 2016.

Με την δεύτερη ποιητική του συλλογή, που εκδόθηκε τον Ιούλιο του 2022, ο Γιώργος Λούκας μας προσφέρει 36 νέα ποιήματα, τα οποία έχουν στο σύνολό τους έμμετρη και ομοιοκατάληκτη μορφή, με φροντισμένη και αξιοπρόσεχτη πολυτυπική ρίμα.

Οι στίχοι πηγάζουν από μία λεπτή ευαισθησία, μέσα από τα θεματικά του κέντρα,  που είναι: ο έρωτας, ο πόθος, ο πόνος, η προσμονή, η ανάμνηση, η νοσταλγία, η μουσική, το μεράκι και τροφοδοτούν την ποιητική του φλέβα.

Αποπειράται να συνθέσει, να δομήσει και να ολοκληρώσει τις ιδέες του, να συνταιριάξει λέξεις, νοήματα, ρυθμούς, αξιοποιώντας τα συστατικά στοιχεία της ποιητικής του σκέψης.

Άλλωστε στη μοναχική συνθήκη της ποίησης, η ποιότητα παράγεται αποκλειστικά από την αναμέτρηση του ποιητή με το υλικό του.

Λειαίνει το υλικό του με την κατασταλαγμένη τεχνική του έμπειρου και αυστηρού δημιουργού και επιδιώκει τη συμφωνία και την αρμονία της μορφής του έργου του.

Έτσι η επιτυχημένη εξισορρόπηση του πληθωρικού συναισθήματος με τον λιτό λόγο, αποτελούν τα ιδανικά στοιχεία που αναδεικνύουν τον λυρισμό της ποίησής του.

Το εκφραστικό ιδίωμα διεκδικεί την παρουσία του με άνεση κι αυτοπεποίθηση. Ο Γιώργος Λούκας δείχνει να μην φοβάται τη γλώσσα. Συνήθως οι ντοπιολαλιές ενοχλούν. Στην ποίηση του Γιώργου Λούκα συμβαίνει το αντίθετο. Οι λεκτικοί τύποι της ιδιαίτερης πατρίδας του είναι τόσο σοφά γωνιασμένοι μέσα στους στίχους του, ώστε αντί να απωθούν τον αναγνώστη, τον παρασέρνουν στο ιδιότυπο σύμπαν τους.

Περιδιαβαίνοντας την ποιητική συλλογή και αναζητώντας το πλήρες νόημα κάθε στίχου, από το πρώτο κιόλας ποίημα, μας προϊδεάζει για μια συναισθηματική περιπλάνηση στο όνειρο. 

Ενδεικτικά, στο ποίημα «Όνειρο» (στη σελίδα 7), η συνθετική δομή του το θέλει να είναι  φορτωμένο με ανείπωτες χαρές και συναισθήματα, που αναβλύζουν από τα βάθη της καρδιάς και αναζητούν την έκφρασή τους. Με πρόσχημα την προτροπή, την ευχή και την προσδοκία, συνυφαίνει το ονειρικό με το πραγματικό και δημιουργεί μια ποθητή θάλασσα, όπου μέσα της συμπλέει η ωκεάνια αίσθηση, η μουσικότητα και ο παλμός του ονείρου.

Στο ποίημα «Έρωτας πλατωνικός» (στη σελίδα 13), η ποιητική ιδέα εξελίσσεται και κορυφώνεται αποκαλυπτικά στο τρίτο πεντάστιχο. Εκφράζοντας άμεσα τα συναισθήματα, αναπολώντας κι αναστοχάζοντας την φρεσκάδα της νιότης, τους δισταγμούς, τις αναστολές και τους φόβους του ανεκπλήρωτου έρωτα, που έσβησε και χάθηκε για εκείνα, που έπρεπε να γίνουν και δεν έγιναν.

Στο ποίημα «Μικρούλα ελπίδα» (στη σελίδα 25), που είναι ένα ολιγόστιχο, όμορφο και τρυφερό, αλλά βαθύ σε νόημα ποίημα, (το οποίο θα μπορούσε, κατά τη γνώμη μου, να αποτελέσει και τον τίτλο θέματος σε έκθεση των πανελλήνιων εξετάσεων), το εύρος της ποιητικής του ιδέας χαρακτηρίζεται από την αλήθεια, το βάθος, τη διαχρονικότητα, και την οικουμενικότητά της:

«Κρατώ βαθιά μες στην καρδιά μου

τη μικρούλα ελπίδα

πως τρεμοπαίζει θέ μου

ίδια όπως η φλόγα από το κεράκι

στην πνοή του ανέμου».

Η πνοή του ανέμου -ως δοσολογία παραμέτρων- καθίσταται ο ρυθμιστικός παράγοντας της διατήρησης της φλόγας. Αν δυναμώσει η πνοή του ανέμου σβήνει η φλόγα της ελπίδας. Αν πάψει εντελώς να υπάρχει ο άνεμος, πάλι σβήνει η φλόγα.

Kατ’ αντιστοιχία θα μπορούσε να παραλληλιστεί με τον στίχο: «Σε γνωρίζω από την κόψι του σπαθιού την τρομερή», του ποιήματος «Ύμνος εις την Ελευθερίαν», του Διονυσίου Σολωμού, όπου η ελπίδα των Ελλήνων, ισορροπεί πάνω στην κόψη του σπαθιού και τρεμοπαίζει σαν την φλόγα του κεριού, στο έλεος της πνοής του ανέμου.

Στα ποιήματα «Τραγούδια απ’ τα παλιά», «Θλίψη» και «Ξέσπασμα» που έχουν την ίδια εννοιολογική βάση, η συνθετική τους δομή βασίζεται στις μουσικές αναμνήσεις και στα συναισθήματα της νοσταλγίας, του πόθου, της αγάπης και της προσμονής.

Δεν περνάει απαρατήρητη και η εκφραστική σε ύφος παιδικού τραγουδιού, ώστε με τον υπαινικτικό αυτόν τρόπο να θέσει σοβαρά φιλοσοφικά ζητήματα, όπως στο ποίημα «Φενάκη» (στη σελίδα 54).

Θα μπορούσε η αναφορά και η ανάλυση της ποιητικής συλλογής «Σύναξη σε μουσικές και ρίμες», του Γιώργου Λούκα να είναι πιο ενδελεχής και πιο εκτεταμένη. Όμως πρέπει να αφεθεί η δυνατότητα στον αναγνώστη, να συνάξει-συλλέξει ο ίδιος την δική του γύρη και να παράξει το δικό του μέλι!

Άλλωστε μας το υποδηλώνουν παραινετικά κι οι στίχοι του ποιήματός του: «Στης μέλισσας τον βόμβο» (στη σελίδα 34)

…«Εκεί στης μέλισσας τον βόμβο,

θα μοιραστούνε τα φιλιά

και τ’ αγεράκι από το λόγγο

θα σας χαϊδεύει τα μαλλιά…

 

…Κι από παιχνίδι σε παιχνίδι

αύριο σ’ ονείρων κορυφές

πόθος βαθύς, καλό ταξίδι

να τις γνωρίσετε κι αυτές»…

 

Κριτική βιβλίου. «Το βότσαλο που δακρύζει» του Κωνσταντίνου Ε. Κατσαρού

 

«Το βότσαλο που δακρύζει» είναι η δεύτερη ποιητική συλλογή του συγγραφέα – ποιητή, Κωνσταντίνου Ε. Κατσαρού που εκδίδεται και συγκεντρώνει 34 πεζοποιήματα γραμμένα σε βάθος χρόνου. Είχε προηγηθεί το 2016 η ποιητική συλλογή του με τον τίτλο «ΣΤΑΛΑΚΤΙΤΕΣ», χωρίς να υπάρχει αρχικά, η διάθεση να τα εκθέσει στο ηδονοβλεπτικό βλέμμα του αναγνωστικού κοινού.

Τώρα πλέον τα ποιήματα προσφέρονται απλόχερα σε όποιον θέλει να τα πλησιάσει, να βυθιστεί σε αυτά, να τα αποκρυπτογραφήσει ή να τα πάρει κατά γράμμα.

Γιατί πέρα από κάθε άλλη ανάλυση, η ποίηση εδώ προσφέρεται στην καθαρή της μορφή, λιτή, σαφής, φωτεινή, βαθιά, χωρίς λεκτικές ακροβασίες ή κινήσεις εντυπωσιασμού.

Πολλά από τα πεζοποιήματά του είναι συμβαντολογικά κείμενα και χαρακτηρίζονται από ένα απρόσμενο, ιδιότυπο ποιητικό πνεύμα, που μέσα από την φαινομενική απλότητά τους, ο ποιητής αποκαλύπτει με δέος τις έννοιες των ιδεών. Επινοεί έναν κόσμο πού επανεκτιμάται διαρκώς όχι μόνο για όσα καταλείπει, αλλά και για όσα λέει, υπονοεί, ψιθυρίζει και απελευθερώνει ως φτερουγίσματα ή νεύματα. Τα ποιήματά του γίνονται υποκείμενα μιας δράσης υπόκωφης, που αντιμάχονται το φαντασιακό με το πραγματικό και στοχεύουν στον πυρήνα των ευαίσθητων χορδών της συνείδησης του αναγνώστη. Άλλωστε εκεί που λιγοστεύει η πραγματικότητα θάλλει η ποίηση.

Φέροντας μία γερή ψυχαναλυτική σκευή, αλλά χωρίς αυτή να εμφανίζεται πουθενά στο προσκήνιο, προσφέρει μία ενδελεχή ματιά πάνω στα πράγματα.

Από το πρώτο κατά σειρά ποίημα της συλλογής, με τίτλο «ποιητικό αίτιο», ο ποιητής αποκαλύπτει και επισημαίνει τις αφετηρίες και τις γενεσιουργές αιτίες του ποιητικού του οίστρου: «υπάρχει μέσα μας ένα απέραντο λιβάδι όπου απλώνουμε και φυτεύουμε τα συναισθήματά μας, τις χαρές μας, τις λύπες μας, τις σκέψεις μας, τα βιώματά μας, τα πιστεύω μας, τις ανησυχίες μας, τα πάθη μας, τους οραματισμούς μας…».

Το λιβάδι ανθίζει και καρπίζει, τα όνειρα ζητούν την πραγμάτωσή τους. «Ανάβεις το φως  που θα φωτίσει την άβυσσο του κόσμου… αναμένεις υπομονετικά την καθαρότητα και την επιβεβαίωση της μακρινής αλήθειας των μυστηρίων της ζωής».

Τα άγουρα χρόνια της νιότης μορφοποιούν και γαληνεύουν τα ποτάμια στις εκβολές τους. Οι τριβές της ζωής στρογγυλοποιούν το άμορφο βότσαλο, το παιδεύουν και το δίνουν εύμορφο σχήμα.

Αλλά κι ο ίδιος ο ποιητής σμιλεύει το έργο του, το βότσαλο που δακρύζει, με το επίμονο κύμα της τέχνης του και το βολοδέρνει απ’ εδώ κι από ’κει για να πλάσει τη μορφή του.

Ο Κωνσταντίνος Κατσαρός, ιερουργώντας σε μια μυσταγωγία, θαρρείς πως σκάβει βαθιά σε αθέατες πλευρές ενός κοινού υποσυνείδητου και επιχειρεί, εκτός από την αυτοπραγμάτωσή του, να κοινωνήσει και τις ιδέες του.  Έχεις την αίσθηση ότι ψάχνει να βρει έναν δρόμο, τον δικό του δρόμο. Ένα νόημα για να πορευτεί, ένα κριτήριο ασφαλείας για να ξεχωρίσει την αλήθεια από το ψέμα, να διακρίνει το μέρος και το όλον, το υψηλό και το ευτελές, την ομορφιά και την ασχήμια. Και το επιχειρεί μέσα από την μόρφωση, την επιμέλεια της μορφής του προσώπου και της καλλιέργειας της ψυχής.

Στο ποίημα «κοινός κώδικας» καταξιώνει την γλώσσα χωρίς λέξεις, τη γλώσσα του σώματος, των αισθήσεων και του αισθήματος.

Στα ποιήματα «ανοίξτε τα σπίτια σας» και «δεν χάθηκαν όλα», που έχουν την ίδια εννοιολογική βάση, προτρέπει με επαναλαμβανόμενες παραινέσεις, την ανάγκη αλλαγής και διαμόρφωσης του ανθρώπου, περνώντας μέσα από δοκιμασίες και πόνους, ώστε να καταλήξει στην θέωση. Έστω κι αν αυτό είναι ουτοπία, έστω κι αν αυτό είναι αδύνατο, «Αλλά τι μεγάλο έγινε χωρίς τη μαγεία της ουτοπίας, χωρίς τη συντριβή του αδύνατου;» διερωτάται ρητορικώς ο ποιητής.

Το υψηλό ζητούμενο στην εποχή μας θεωρείται η μετριότητα, η ισότητα, το ίσωμα. Όχι η ανηφόρα, όχι η κατηφόρα. Απ’ την ώρα όμως που βγάζεις από την πορεία σου τις ανηφόρες και τις κατηφόρες, που αφαιρείς δηλαδή από τις προσδοκίες σου, τη θυσία, τον πόνο, τον κόπο, τον μόχθο, ο δρόμος γίνεται μονόδρομος στον μηδενισμό και στο τίποτα.

Όμως θέλει το δάκρυ της, η ευμορφία του βότσαλου!

 «Το βότσαλο που δακρύζει» είναι ένα παλίμψηστο από επιθυμίες, συγκρούσεις, ματαιώσεις, απουσίες, πένθη και προπάντων φωνές σαν χαρακιά στην πέτρα της μνήμης.

Πρόκειται για ποιήματα που ανοίγουν δρόμους, που δείχνουν τρόπους και που σε κάποιες περιπτώσεις αποτολμάται και το κούνημα του δακτύλου για να συνετίσει και να διδάξει.

Είναι ένα βιβλίο που αναμφισβήτητα θέτει ερωτήματα, δίνει απαντήσεις και μπορεί να διδάξει και να εμπνεύσει νέους δημιουργούς.

Δημήτρης Τσιγάρας

Εκδόθηκε το νέο βιβλίο μου με τίτλο: «Μύθια, Αλήθεια, Παραμύθια, Διηγήσεις, Αφηγήσεις, Ιστορίες του Βαλτινού».

 

Εκδόθηκε το νέο βιβλίο του Δημήτρη Τσιγάρα με τίτλο: «Μύθια, Αλήθεια, Παραμύθια, Διηγήσεις, Αφηγήσεις, Ιστορίες  του Βαλτινού».

Πρόκειται για μια ανθολογία λογοτεχνικών και λαογραφικών κειμένων της περιοχής του Βαλτινού που στόχο έχει να συμβάλει στη διάσωση, τη διατήρηση και την ευαισθητοποίηση του ευρύτερου κοινού ως προς τον κεντρικό ρόλο της πολιτιστικής κληρονομιάς, όπως αυτός αναδεικνύεται μέσω της λογοτεχνικής παραγωγής και της γλώσσας.

Ένας λαός γράφει την ιστορία του, όχι για να αφηγηθεί το παρελθόν του, τη γράφει για να οικοδομήσει ταυτότητα με την οποία θα παλέψει το μέλλον.

Η ανάγκη διάσωσης της ιδιαιτερότητας του πολιτισμού μας, της τοπικής ιδιαιτερότητας και της ιστορικής συνείδησης, η ανάγκη δηλαδή, να έχουμε ατομικό και συλλογικό παρελθόν, να παραλαμβάνουμε κάτι από τους προγόνους, να το συνεχίζουμε και να το παραδίδουμε στους απογόνους, έκανε επιβεβλημένη τη δημιουργία και την έκδοση αυτού του έργου.

Ειδικότερα, στις 240 σελίδες της συλλογής, περιλαμβάνονται κείμενα λαϊκής έκφρασης και λογοτεχνικά έργα όπως: ιστορίες, παραμύθια, μύθοι, αφηγήσεις, διηγήματα, ποιήματα, ντοπιολαλιές κλπ., τα οποία δημιουργήθηκαν από συγγραφείς που προέρχονται από την προαναφερθείσα περιοχή και αναφέρονται σε αυτή.

Για να περιηγηθείτε και να διαβάσετε το βιβλίο πατήστε εδώ

Θυμάστε παλιότερα πως μαθαίναμε ποδήλατο;

 

Οι πιο πολλοί μάθαμε ποδήλατο έχοντας μια μοναδική βιωματική εμπειρία, αφού πρώτα, περάσαμε την κατάλληλη μεταβατική περίοδο γεμάτοι μώλωπες, από τα γδαρμένα γόνατα και τους κατατσακισμένους αγκώνες.

Το μέγεθος των ποδηλάτων ήταν μεγάλο για το σωματότυπο των παιδιών, για το λόγο αυτό, η προσπάθεια της εκμάθησης επιχειρούνταν από τα πλάγια, ανάμεσα από τον σκελετό του ποδηλάτου, με τα πόδια στα πεντάλ και τα χέρια στο τιμόνι.

Προσπαθώντας έτσι να μάθουμε ισορροπία με το ποδήλατο πέσαμε, χτυπήσαμε, γδαρθήκαμε στα γόνατα, κουραστήκαμε, θυμώσαμε, κλάψαμε, αλλά στο τέλος βρήκαμε τον τρόπο και τα καταφέραμε.

Στην αρχή κάποιος μεγαλύτερος ακολουθούσε από πίσω κρατώντας ελαφρώς τη σέλα και ήταν σε ετοιμότητα σε περίπτωση πτώσης. Σιγά-σιγά άφηνε ελεύθερο το ποδήλατο, για μικρά χρονικά διαστήματα και έτσι πειραματιζόμασταν και διορθώναμε την ισορροπία. Στη συνέχεια μας έδινε απλά ώθηση, έσπρωχνε δηλαδή, το ποδήλατο για την εκκίνηση και μας άφηνε να κάνουμε μερικές πεταλιές, ώστε να συνηθίσουμε μόνοι μας.

Με αυτή την εξάσκηση δεν αργούσε η στιγμή που αποκτούσαμε αυτοπεποίθηση και τα καταφέρναμε. Ξεκινούσαμε μόνοι μας, εξοικειωνόμασταν με την κίνηση, την ισορροπία, και αποκτούσαμε τον πλήρη έλεγχο και τον χειρισμό του ποδηλάτου.

Εκεί που δεν ξέραμε πού «πάνε τα τέσσερα», να που βρισκόμασταν όρθιοι και πανευτυχείς πάνω στο ποδήλατο κόβοντας βόλτες στις γειτονιές!

Το επόμενο βήμα ήταν οι ορθοπεταλιές.